Szkoła Powszechna w Leśniowicach (gm. Rakołupy, pow. Chełm) została otworzona na początku roku szkolnego 1916/1917. (na polecenie Rady Szkolnej Powiatu w Chełmie) przez Radę Szkolną gm. Rakołupy oraz przyjętą przez austriackie szkolne władze okupacyjne. 
W roku 1916/17 do szkoły zapisano 70 dzieci, w tym 50 narodowości polskiej i 20 ruskiej. Uczniowie pochodzili głównie z Leśniowic i Janówki. Szkoła miała wówczas charakter jednoklasowy i prowadziła ją jedna nauczycielka - pani Zofia Wąsowska.
W październiku 1917 roku, w setną rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki, szkoła w Leśniowicach otrzymała nazwę „Szkoła Powszechna im.Tadeusza Kościuszki” i sztandar z napisem „Bohater Narodowy Tadeusz Kościuszko”. Sztandar zakupiono z funduszy zebranych ze składek uczniów i mieszkańców. 
   W roku 1917/18 do szkoły uczęszczało 60 dzieci. Niższa frekwencja była spowodowana tym, że ludność narodowości rosyjskiej nie posłała dzieci do szkoły rzekomo z powodu polonizowania. Ludzie mieli niechętne nastawienie do edukacji. Ważnym wydarzeniem dla całej społeczności było wzięcie udziału w uroczystym pochodzie narodowościowym upamiętniającym wydarzenia Trzeciego Maja oraz nabożeństwie odprawionym na błoniach w Chełmie w 1918 roku.
W roku 1918/19 do szkoły uczęszczało 53 uczniów. Nie wszyscy rodzice kształcili dzieci, wielu było w trudnej sytuacji materialnej, nie mieli obuwia oraz odzieży. Po dwuletnim istnieniu placówki, ludność zaczęła odnosić się do szkoły przychylniej, zauważyła pozytywny wpływ na wychowanie dzieci. Obowiązki nauczycielskie pełniła wówczas p. Szrotowa, następnie, do końca 1919 roku Helena Dębicka. 
Od 1920 roku nauczaniem zajmowała się Janina Weychertowa, zwolniona ze stanowiska z powodu braku kwalifikacji zawodowych.
   W roku szkolnym 1921/22 liczba uczniów wzrosła z powodu powojennych powrotów z Rosji dawnych mieszkańców Leśniowic. 
   W październiku 1922 roku nauczycielem w Leśniowskiej szkole został Teofil Madej, przybyły ze Lwowa mając ukończone dwuletnie studia na tamtejszej politechnice. Podjął on starania o podniesienie szkoły do rangi dwuklasowej „o dwóch wiłach nauczycielskich” 
z powodu wzrastającej liczby dzieci
    W roku 1922/23 do szkoły uczęszczało już 90 uczniów. Nauka odbywała się w regularnym porządku, uwzględniano jednak przerwy na czas zbiorów ziemniaków, urlopu nauczyciela, świąt czy spotkań w sąsiednich szkołach.
    Rok 1923/24 przyniósł oczekiwane zmiany: szkoła otrzymała pozwolenie na prowadzenie dwu klas. Drugim nauczycielem został Józef Madej, przeniesiony do Leśniowic z dwuklasowej szkoły w Kumowie. Oddział I i II nauczał Józef Madej, natomiast III i IV Teofil Madej. W sumie do szkoły uczęszczało 114 dzieci. Z powodu trudnych warunków lokalowych uczono w dwóch turach: od godziny 8.00 do 13.00 oraz od 13.00 do 18.00.  4 lutego 1924 roku w szkole miała miejsce lekcja wzorowa, prowadzona przez Teofila Madeja, następnie konferencja nauczycielska z udziałem pedagogów z sąsiednich szkół. 
    Rok szkolny 1924/25 rozpoczął się 9 września, opóźnienie było spowodowane odnawianiem sal lekcyjnych. Liczba dzieci wzrosła na tyle, że nie mieściły się one w jednej sali lekcyjnej. Oddział I liczył 59 uczniów, oddział II – 40, oddział III – 31, oddział IV – 7 
(w sumie 137). Lekcje były prowadzone w budynku własnym z jedną klasą, jak również 
w drugiej sali, wynajętej od gospodarza i oddalonej od obecnej o 300 m. W szkole byli uczniowie z Leśniowic, Janówki, Politówki, Folwarku Wierzbicy i Folwarku Leśniowic. Ważniejsze wydarzenia w tym roku szkolnym to: święto sadzenia drzewek i wycieczka przyrodniczo – geograficzna w rejonie gminy.
    W roku 1925/26 szkoła nadal składała się z dwóch klas i czterech oddziałów: oddział I – 35 osób, II – 39, III – 37 i IV – 12. Nauczycielami byli bracia Teofil i Józef Madej. W tym roku utworzone zostało Kuratorium Lubelskie, przez co powiat chełmski włączono do Okręgu Szkolnego Lubelskiego. Nauczyciele zauważyli coraz cieplejszy stosunek miejscowej ludności do szkoły i nauczycielstwa. W ciągu roku odbyła się m.in. uroczystość rocznicy uchwalenia Konstytucji Trzeciego Maja oraz rocznicy oswobodzenia Stanów Zjednoczonych.
    Rok szkolny 1926/27 przyniósł niewielką zmianę: szkoła pozostała dwuklasową, lecz nie cztero a pięciooddziałową placówką. Oddział I liczył 32 dzieci, II – 33, III – 38, IV – 23. Kierownikiem pozostał T.Madej. 11 listopada odbyła się uroczystość upamiętniająca odzyskanie przez Polskę niepodległości. 
    W roku szkolnym 1927/28 szkoła otrzymała zgodę na prowadzenie trzech klas. Trzecią salę wynajęto w budynku prywatnym. Dodatkowym nauczycielem został Florian Wojciechowski – absolwent Męskiego Seminarium z Chełma. Do pierwszego oddziału uczęszczało 52 dzieci, do drugiego – 32, trzeciego -29, czwartego – 22 i piątego – 7 dzieci. Nowością było uruchomienie w szkole sklepu uczniowskiego. W II półroczu ze szkoły odszedł Józef Madej, oddelegowany do trzyklasowej szkoły w Rakołupach. Jego obowiązki 
w Leśniowicach przejęła  Janina Berezecka, ucząca dotąd w Wólce Tarnowskiej.
    1 września 1928 roku władze scaliły jednoklasową szkołę w Majdanie Leśniowskim ze szkołą w Leśniowicach. Wobec zwiększenia liczebności uczniów podniesiono statut szkoły do czteroklasowej. Do obwodu tutejszej podstawówki dołączyli uczniowie z zachodniej części Pliskowa. Ustalono, że do szkoły w Leśniowicach będą uczęszczać dzieci z Leśniowic, Janówki, Majdanu Leśniowskiego, Kolonii Wierzbica, Kolonii Folwark Leśniowski, Kolonii Plisków (zachodni) i Folwarku Dębiny (część zwana „Biedakowem”). Czteroklasowa szkoła w Leśniowicach miała czworo nauczycieli (Teofil Madej, Janina Berezecka, Witold Strąkowski, Florian Wojciechowski) i mieściła się w czterech izbach szkolnych ( z czego jedna była budynkiem własnym, pozostałe wynajmowano od gospodarzy na wsi).  Do I oddziału uczęszczało 67 uczniów, do II 62, do III 52, do IV 20, do V 12, do VI 4 dzieci. Tego roku przerwy w nauce dotyczyły nie tylko świąt i ferii, ale też 40-stopniowych mrozów uniemożliwiających prowadzenie lekcji i dotarcie do szkoły. 28 czerwca do następnej klasy promowano 163 uczniów spośród 226 uczęszczających na zajęcia. 
    W roku 1929/30 Janina Berezecka została przeniesiona na własną prośbę do szkoły w Borysiku, W. Strąkowski do szkoły w Cycowie, natomiast F. Wojciechowski do szkoły w Bukowskim Lesie. Na miejsce przeniesionych nauczycieli i zostali Helena i Mikołaj Tatendowie oraz Stanisław Kozdrój. W Leśniowskiej szkole uczyło się wówczas 242 uczniów.12 listopada 1929r. otwarto w szkole wieczorowy kurs oświatowy dla dorosłych III stopnia. Zapisano na niego 37 słuchaczy, ich liczba wzrosła potem do 60 osób. W grudniu 1929 r. dzięki staraniom nauczycieli założono w Leśniowicach Koło Młodzieży Wiejskiej, przy którym działało amatorskie kółko dramatyczne. W sierpniu odszedł na własną prośbę kierownik szkoły Teofil Madej. 
    W roku szkolnym 1930/31 kierowniczką została Stanisława Drewnikówna. Na zajęcia zapisano 242 uczniów. Obchodzono tradycyjnie rocznicę odzyskania niepodległości, imieniny marszałka Józefa Piłsudskiego, rocznicę uchwalenia Konstytucji Trzeciego Maja. Odbyła się również wycieczka do Lublina.
    W roku  szkolnym 1931/32  na lekcje uczęszczało 250 uczniów. W szkole zorganizowano również kurs wiedzowy dla 35 osób dorosłych. Prowadził go Stanisław Kozdrój. 
    Według dalszych zapisków w kronice w roku szkolnym 1932/33 do szkoły w Leśniowicach uczęszczało 242 dzieci, w roku 1933/34 – 225 uczniów. Wychowawcami byli: Stanisław i Stanisława Kozdrójowie oraz  Helena i Mikołaj Tatendowie.  W roku 1934/35 – szkoła miała charakter trzyklasowy. W roku 1935/36 do szkoły uczęszczało 257 uczniów. W roku 1936/37 szkoła była już czteroklasowa. Zatrudniono wówczas dodatkowo Piotra Szeląga. Odbyła się również wycieczka szkolna do Warszawy.
W tym miejscu zapiski w kronice się urywają...  
      Najstarsi mieszkańcy Majdanu Leśniowskiego (Cz. Góźdź, J. Prokop i W. Choma) wspominają ciepło przedwojenną szkołę. Pamiętają, że na początku mieściła się ona w jednym państwowym budynku (który nie przetrwał do dziś), wszyscy uczyli się w jednej klasie, potem wynajęto dodatkowe sale lekcyjne u państwa Matczuków, Wróbli, Kaspruków i Kozickich. Na zajęcia uczęszczały dzieci polskie i rosyjskie, wyznające religię katolicką i prawosławną.  Każdy dzień zajęć rozpoczynał się wspólną modlitwą.  Nauczycielami byli wówczas: Stanisław i Stanisława Kozdrójowie, Piotr Szeląg i Mikołaj Tałanda. 
    W czasie wojny nauczanie było tajne i nielegalne, za co Stanisław Kozdrój został aresztowany. Po odzyskaniu wolności i zakończeniu działań wojennych kontynuował pracę nauczycielską w Leśniowicach i kierował tutejszą szkołą. 
Stanisław Łopuszyński w swojej książce „Gmina Leśniowice i okolice” również podaje, że w latach 1940 – 1944  na terenie Leśniowic prowadzono tajne nauczanie, zajmował się nim Stanisław Kozdrój. Istniała wtedy jedynie  szkoła ukraińska. 
    Po wojnie szkołę ponownie otwarto. Prowadzili ją państwo Kozdrójowie. Z uwagi na wzrastającą liczbę dzieci w szkole i trudne warunki nauki i pracy kierownictwo starało się o  budowę nowej szkoły. Rozpoczęto ją w 1954 roku. 
    W 1954 roku kierownikiem szkoły została Bronisława Jarosz, wówczas była to już szkoła siedmioklasowa; rok 1948 to również 7 klas, 216 dzieci, 4 nauczycieli; rok 1950 – 240 uczniów; i wreszcie rok 1956 – oddanie szkole do użytku nowoczesnego budynku z 9 izbami lekcyjnymi, 3 izbami mieszkalnymi i salą gimnastyczną. Budowę naszej, pięknej szkoły, w której murach i dzisiaj przyszło nam się spotkać, zakończono w 1956 roku. Dnia 27 października 1956 roku odbył się uroczysty pożegnalny apel przy starej szkole. Każda klasa upamiętniła ten dzień na zdjęciu ze swoim wychowawcą. Uczniowie klasy VII pożegnali przez ucałowanie swoich ławek. Nastąpiło to 28 października 1956 roku i było wielkim przeżyciem dla całej społeczności lokalnej. W tym też roku kierownikiem szkoły został pan Tadeusz Marczuk.